Sleepless Coffee

เป็นเพราะกาแฟแก้วนั้นหรือเพราะคิดถึงคุณกันนะ…ที่ทำให้ผมนอนไม่หลับ

ตีสองแล้ว แต่ผมยังตาสว่างอยู่ เพื่อนในลิสต์ MSN แยกย้ายสลายตัวกันไปนอนจนเหลืออยู่ไม่กี่คน และในจำนวนไม่กี่คนนั้นก็เป็นคนที่ผมไม่ค่อยได้คุยซะด้วยสิ ถึงแม้ว่าในโลกออนไลน์จะเปิดโอกาสให้เราสามารถ Delete Contact ได้ง่ายๆ แต่เอาเข้าจริงการจะลบใครออกจาก MSN ก็เป็นเรื่องยากและโหดร้ายสำหรับผม พอๆกับความสัมพันธ์ในโลกออฟไลน์นั่นแหละ

ผมมักเป็นแบบนี้เสมอ แม้ว่าที่คนที่ผมรักจะออฟไลน์ไปแล้ว แต่หน้าต่างบทสนทนาของเราจะยังคงเปิดค้างไว้อย่างเดิม ให้ผมได้อ่านถ้อยคำที่เราเพิ่งคุยกันซ้ำไปซ้ำมาจนขึ้นใจ พลางดูรูปของคุณจนติดตา เขาบอกว่าการที่เราฝันเป็นเพราะเราคิดถึงเรื่องใดเรื่องหนึ่งซ้ำๆ ผมทำแบบนี้ก็เผื่อว่าคืนนี้ผมจะได้ฝันถึงคุณ

แต่จนถึงตอนนี้ผมก็ยังนอนไม่หลับสักที มันจะเหลือเวลาอีกสักเท่าไรกันนะให้ผมฝันถึงคุณ

คุณเคยบอกผมว่า การนอนที่สบายไม่ควรหลับแล้วฝัน คุณถึงไม่ยอมให้ผมลาคุณด้วยคำว่า “หลับฝันดีนะ” แต่ “หลับให้สบาย” ก็ฟังดูเหมือนบอกลาคนตายไปหน่อย และ “หวัดดี” ก็ห้วนและง่ายเกินไปหน่อย ขำตัวเองทุกทีเวลาต้องลาคุณ ไม่รู้จะลาด้วยคำไหนดี

ไม่ใช่เพราะเลือกคำไม่ถูกหรอก แต่เป็นเพราะแอบเสียดาย ไม่อยากให้คุณไปมากกว่า

ผมพยายามหาเพลงมาฟังเผื่อจะกล่อมตัวเองให้ง่วงขึ้นมาบ้าง แต่ดันไปฟังเพลงที่ทำให้คิดถึงคุณมากกว่าเดิม

“ยังคิดถึงวันที่ผ่าน วันที่มีแต่เรา แต่วันนี้มันว่างเปล่า เหงาจับใจ คิดถึงเธอรู้ไหม...คิดถึงเธอทุกทีที่อยู่คนเดียว”

ถ้า “คิดถึงเธอทุกทีที่อยู่คนเดียว” คุณคงรู้นะว่าผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน เพราะบังเอิญผมอยู่คนเดียวบ่อยๆซะด้วยสิ

ปกติผมไม่ชอบดื่มกาแฟเท่าไร ถึงกลิ่นจะหอมน่าดม แต่รสขมของมันทำเอาผมไม่อยากกลืน แต่การคิดถึงใครบางคนที่ไม่รักกัน รสของมันขมขื่น แต่ผมกลับกลืนมันลงไปได้อย่างรื่นรมย์ รสขมของกาแฟอาจเจือจางด้วยนมและน้ำตาลสักก้อนสองก้อน แต่รสขมของความรักอาจต้องล้างด้วยน้ำตาแทน

รสขมของกาแฟจางหายไปจากลิ้นของผมนานแล้ว แต่รสหวานของความรักครั้งนั้นยังอยู่ ไม่เคยจางหายไปจากใจของผมเลย

แม้มันจะแทรกด้วยความขมขื่นก็ตาม

Sleepless Toffy