เปิดม่าน

1
สมัยตอนอยู่มหาลัย ผมกับเพื่อนเคยตั้งวงกันทำเว็บบอร์ด ทำขึ้นมาหวังไว้ว่า
นี่จะเป็นหนังสือรุ่นของพวกเรา ที่เราจะได้ติดต่อกัน
วันเวลาผ่านไป แม้จะทำร้ายใบหน้าพวกเราแต่เว็บไซท์ของพวกเราก็ยังเปิดทำการแถมมีรุ่นน้องรุ่นพี่ในมหาลัยเข้ามาร่วมแจมกับเราด้วย
8 ปีแล้วที่เราทำกันมาและอยุ่ได้ด้วยเงินบริจาคของเพื่อนๆ และพี่น้องร่วมคณะฯ
2
ไม่กี่วันตอนเปิดงาน Bangkok film fest ผมเจอเพื่อนเก่า เป็นช่างภาพ เขาทำงานอยู่โปรดักชั่นเฮาส์แห่งหนึ่ง เขาบอกว่าที่บริษัทเขาบังคับให้พนักงานเขียนคอลัมน์ ทำเป็นนิตยสารเย็บมือแจกกันทุกสัปดาห์ต้องส่งต้นฉบับ เย็บเล่มแล้วแจกให้พนักงานทุกคนอ่าน ตั้งแต่หัวหน้าลงมา เลยเถิดถึงแจกลูกค้าคนสนิทไปอ่านเล่น ข่าวว่าก็นิยมกันพอสมควรแถมหัวหน้าบริษัทก็ถือเป็นกิจกรรรมสำคัญกว่าการเข้างานตรงเวลาเสียอีก มาสายไม่ว่า แต่ไม่ส่งต้นฉบับ น่าดู
3
ไอเดียสองข้อแรก ทำให้ผมได้ความคิดว่า ทำไมไม่ลองทำอะไรสักอย่างกับ GM PLUS สนุกๆ
ฮาๆ ไม่ต้องคิดมาก
การทำบล็อกของเพวกเราก็เลยเกิดขึ้น ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแหล่งปราชญ์ปัญญา มาชุมนุมกันโดยนัดหมาย แต่เพียงอยากให้พวกเราเหล่าทีมงานและเหล่าผู้อ่านที่เป็นแฟนติดตามเรา ได้มีโอกาสได้แสดงความคิดเห็น เขียนเข้ามาร่วมสนุก แชร์ไอเดียกัน เรื่องไหนโดน เรื่องไหนน่าสนใจ ในอนาคต ผมอาจขยายจากข้อเขียนในบล็อก ไปเป็นคอลัมน์ในนิตยสารของเรา แถมยังได้ฝึกปรืองานเขียนในอีกแบบหนึ่งที่แตกต่างจากงานนิตยสาร
พวกเรา GM PLUS ชอยบและหวังว่าคุรผู้อ่านก็จะชอบด้วยเช่นกัน
ทัศนางานเขียน และแสดงตัวตนของคุณอย่างเต็มที่ ตั้งแต่ตอนนี้เลย

ปล. ขออธิบายเรื่อง
จริงๆ กลัวข้อเขียนมันจะโล้นๆ ก็เลยเอารูปมาลง ให้ดูเตะตานิดหน่อย ผมวาดรูปนี้เเม่อประมาณ 2 ปีก่อน แรกสุดกะว่าจะเอามาทำเป็นภาพประกอบในคอลัมน์สมัยอยู่ที่สุดสัปดาห์ ตอนวาดกะจะเขียนเรื่องความวุ่นวานในเมืองหลวงอะไรสักอย่าง แค่พอออกมาเป็นรูปรู้สึกว่าถ่ายรูปเอาน่าจะสื่อได้ดีดว่า ก็เลยเก็บเอาไว้ดูเอง ตอนนี้ต้นฉบับจริงหายไป(เซ็ง) เหลือแต่ไฟล์ไว้ดูต่างหน้า