อยู่คนเดียว ถ้าจะดีกว่า...

เมื่อคืนก่อน ผมบังเอิญได้ฟังเพลงผ่านเทปคาสเซ็ท

มันเป็นเพลงเก่าๆ ของ พี่ปั่น ไพบูลย์ เกียรติเขียวแก้ว ที่ชื่อว่า "อยู่คนเดียว"

ผมจำไม่ได้แล้วว่าเป็นเพลงในพ.ศ.ไหน แต่ก็น่าจะนานพอสมควรเลยล่ะ

เป็นเพลงที่ผลิตในยุคที่พี่ปั่นสังกัดและโด่งดังอยู่กับแกรมมี่ฯ

สิ่งที่ผมติดใจในเพลงนี้ นอกจากท่วงทำนอง คำร้อง และเสียงร้องที่ผสานกันอย่างลงตัว ลงตัวในแบบที่ว่าเข้าถึงความรู้สึก และเหมาะสมกับการขับกล่อมอารมณ์ให้ไปในทิศทางที่สงบจิตสงบใจหรือรื่นรมย์ มากกว่าเพลงสมัยนี้ในเนื้อหาเดียวกัน อีกทั้งมีการโชว์ไลน์ดนตรีที่ต้องเรียกว่ากล้าทดลองอีกด้วย

แต่สิ่งที่ผมติดใจในเพลง อยู่คนเดียว จนต้องนำมาบอกเล่านี้ไม่ใช่เรื่องของความไพเราะหรอกครับ

หากเป็นเรื่องของประเด็นและอารมณ์ในเนื้อเพลงมากกว่า

อยู่คนเดียว ของพี่ปั่นนั้นเนื้อเพลงก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษอะไรมากไปกว่าเรื่องของผู้ชายคนนหนึ่งที่ตัดสินใจอยู่คนเดียว เมื่อหญิงสาวหมดใจให้แล้ว แต่พอผมฟังเพลงนี้ไปมาสัก 5-6 รอบ ก็เริ่มรู้สึกถึง "น้ำเสียง" บางอย่างของผู้ชาย ซึ่งถือได้ว่าเป็นอารมณ์ร่วมสมัยของหนุ่มๆ ยุคนั้น

นั่นคือการยึดถือศักดิ์ศรีในแบบหนุ่มโรแมนติกที่เชื่อมั่นในตัวเอง และก็ให้เกียรติในการตัดสินใจ (ทางความรู้สึก)ของผู้หหญิง แม้ว่าน้ำเสียงของเพลงจะมีอาการตัดพ้ออยู่บ้าง แต่ก็แตกต่างเหลือเกินกับอาการคร่ำครวญที่เพลงป๊อปสมัยนี้เป็นกัน

เจตนาและความรู้สึกของ อยู่คนเดียว นั้นคือการยอมรับความเป็นจริงในความสัมพันธ์ ยอมเลือกที่จะโดดเดี่ยวดีกว่าฝืนแบกรับความลำบากใจ บางคนอาจจะมองว่าเนื้อเพลงไม่ได้บอกอะไรถึงขนาดนั้นสักหน่อย แต่ถ้าลองจับ "อารมณ์" ของเพลง และนึกย้อนไปในสมัยที่สังคมยังให้เกียรติต่อความรักของคนหนุ่มสาวอยู่ ผมเชื่อว่าหลายคนน่าจะรู้สึกร่วมกันได้ไม่ยาก

ฟังแล้วรู้สึกเสียดายนะครับ ที่อาการ "อยู่คนเดียว" แบบในคราก่อนแทบจะหาไม่ได้อีกแล้วในยุคที่ "ว่างแล้ว ช่วยโทรกลับ" อย่างสมัยนี้ ผมไม่ได้ต้องการจะรำลึกหรือถวิลหาอดีต หรืออยากสนับสนุนให้พี่ปั่นจัดคอนเสิร์ตอีกครั้งนะครับ (แต่ถ้าเกิดขึ้นจริง ผมจะไปซื้อตั๋วคนแรกๆ คอยดูสิ)แต่ผมยอมรับว่ากำลังโหยหาความรู้สึกของผู้ชายที่เข้มแข็ง ใจแข็งพอสำหรับความโดดเดี่ยว (เพียงชั่วคราว)และกล้าที่จะเผชิญหน้ากับข้อเท็จจริง โดยไม่เข้าข้างตัวเองหรือพยายามยื้อยุดคนอื่นไว้

ความรู้สึกก้อนนี้ทำให้ผมนึกถึงหนังสั้นเรื่อง 12.20 ของเป็นเอก รัตนเรือง ที่มีประโยคหนึ่งกล่าวไว้ประมาณว่า
...ถ้าคุณจะบอกรักใครสักคนที่อยู่ข้างๆ คุณ คุณก็จงรีบบอกเธอเสียก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้บอก และถ้าเธอรับรักคุณแล้ว ต่อมาเลิกราจากคุณไป หรือเธอไปมีรักใหม่ ก็อย่าพร่ำเพ้อจนทำให้เธอลำบากใจ ขอให้คุณจงเก็บความอับอายและความเศร้าใจไว้เพียงลำพัง เหมือนช่วงเวลาก่อนที่คุณจะบอกรักต่อเธอ...

คืนวันนั้นเองที่ผมอยากจะ "อยู่คนเดียว" แบบนั้นให้ได้บ้าง

แม้ระหว่างที่ฟังเพลงนี้ จะมีใครบางคนนั่งฟังอยู่ไม่ห่างก็ตามที



jeeno บอกเล่า